9. "One must feel chaos within, to gi­ve bir­th to a dan­cing star.

"One must feel chaos within, to gi­ve bir­th to a dan­cing star." ~ "Po­wiadam wam; trzeba mieć chaos w so­bie, by na­rodzić tańczącą gwiazdę."

~  Fryderyk Nietzsche

 Bardzo proszę, abyście pytania umieszczali w zakładce "Pytania"!!! + Zapraszam do zakładki "Bohaterowie", gdzie znajdziecie tego bohatera, o którym niedawno mówiłam :)

Laura siedziała właśnie na kanapie i grzebała w swojej torebce w poszukiwaniu rękawiczek, kiedy w pokoju rozległ się odgłos pukania. Zdziwiona brunetka ruszyła w stronę drzwi i otworzyła je ze zmarszczonymi brwiami.

- Hej, idziesz już? – zapytał chłopak stojący po drugiej stronie. Dziewczyna przygryzła lekko wargę i rozmyślała nad odpowiedzią.

- Chyba tak. Oczywiście, jeśli nie masz nic przeciwko – uśmiechnęła się delikatnie. – Nie ma już dużo pracy, więc pomyślałam, że w końcu zrobię obiad. Chińszczyzna mi się przejadła – zaśmiała się krótko i przepuściła chłopaka w drzwiach.

- Nie, nie mam nic przeciwko. Ale pomyślałem, że mógłbym cię podwieźć – zaproponował radośnie spoglądając w jej stronę.

Ta ze zdziwienia upuściła szminkę, którą dzierżyła w dłoniach. Speszona szybko podniosła ją z podłogi i wsadziła do kieszeni dżinsów.

- Emmm.. Okay?

- Super. Przygotuj się, a ja jeszcze mam coś do załatwienia u ojca – oznajmił i już miał wyjść, kiedy zatrzymał go roześmiany głos Marano.

- Idziesz uskuteczniać swój plan, co nie, Ross? – zaśmiała się jedwabiście. Kiedyś powiedziałaby, że firma jest paranoją blondyna, ale obiecała sobie go nie osądzać.

- Znamy się tydzień. Nie podoba mi się to, że tak dobrze mnie znasz – Lynch zmrużył oczy i podszedł bliżej brunetki. – Czemu ja nie znam jeszcze ciebie?

- Żeby mnie poznać, trzeba sobie zasłużyć – pokazał mu język, na co on przewrócił teatralnie oczami. – A co? Ubolewasz z tego powodu? – dodała po chwili nie zaprzestając chichotania.

To nie tyle wpieniło blondaska, ile go nakręciło. Podszedł o niej jeszcze bliżej. Ona opierała się plecami o biurko, a on kładąc na nim ręce uwięził ją w mini klatce. Uśmiech zniknął z jej twarzy.

- Bardzo – zamruczał.

Laurę przeszły ciarki. Wkurzał ją sposób, w jaki on na nią działał tym bardziej dlatego, że nie umiała nic na to poradzić. Włoski zjeżyły jej się na karku, gdy sięgnęła dłonią po coś na biurku i zetknęła się ze skórą blondyna. Przeklęła w myślach i odchrząknęła.

Nagle potrząsnął głową, jakby wybudzał się z transu. Zabrał ręce z biurka i ze spuszczoną głową odszedł parę kroków. Już miał przekroczyć próg kiedy odwrócił się na pięcie i wyszczebiotał:

- Cholera, przepraszam cię. Nie wiem, co we mnie wstąpiło.

I zniknął zostawiając ją samą.

***

- Hej tato, mam do ciebie małą sprawę – zaczął ostrożnie blondyn wchodząc do gabinetu.

Serce waliło mu jak dzwon i zastanawiał się, czy słychać je na drugim końcu pokoju. Przejechał spoconą dłonią po czole odgarniając grzywkę. Pojedyncze włosy przylepiły się do czoła przybierając ciemniejszą barwę. W gardle stanęła mu wielka gula, a z każdą sekundą od nowa interpretował rozmowę, jaką miał zaraz przebyć z ojcem. Czuł się jak winny idący na rozprawę sądową. Bał się, że jego plan nie wypali i Mark na poważnie się na niego wkurzy.

- O, hejka Ross – chłopak sam nie wiedział, co bardziej go zdziwiło. Wesoły ton taty? „Hejka” w środku zdania? Czy fakt, że Mark siedział w sowim fotelu i robił coś na telefonie z niemałym uśmiechem?

- Mam… Do ciebie sprawę – wziął wdech i ze zniecierpliwieniem czekał na reakcję z drugiej strony.

Pan Lynch podniósł na niego wzrok. Z widoczny, grymasem schował komórkę do kieszeni spodni i poprawił się na siedzisku. Przeszył syna nieodgadnionym spojrzeniem i oparł dłonie na kolanach. Skinieniem głowy pokazał, aby młody usiadł naprzeciw.

- Jaka jest ta twoja sprawa? – zagadnął pełen powagi. Nie do wiary,  że jeszcze przed chwilą z uśmiechem pokonywał kolejne plansze Flappy Bird.

- Emmm… Jakby ci to… - Ross podrapał się zakłopotany po karku. Wlepił wzrok w ścianę, a raczej w zdjęcie na niej się znajdujące. Złożył ręce i starał się sklecić jakieś znanie nie brzmiące, jak „Eeee… no… Bo ten…”. Przeczesał blond włosy spoconą dłonią, przycupnął z rękami na kolanach i wydął policzki. – Myślałem nad tym, co powiedziałeś o mnie i firmie – wyrzucił w końcu. Czekał na wybuch rodziciela, ale się go nie doczekał. Mark patrzył na niego ze zdziwieniem i rozbawieniem wymalowanym na twarzy. Ross już całkowicie zbity z tropu dodał – No, o tym ślubie i w ogóle.

- Ach… Ja cię… - ciągnął pan Lynch próbując nie wybuchnąć śmiechem. Co chwilę prychał i przypadkowo pluł próbując powstrzymać atak. Po chwili poddał się i zaniósł głębokim i donośnym śmiechem.

 Jego syn przeszył go niedowierzającym wzrokiem. Wybałuszył oczy, a jego paszcza znalazła się na podłodze. Gdy zebrał ją już z podłogi przemówił nieobecnym glosem:

- Ja myślałem… Co cię tak śmieszy?

- Ty… Ty… Ty myś… Myślałeś… - i znów wybuch ze strony Marka. Teraz Ross na serio się wkurzył i ryknął na ojca. On natychmiastowo się ogarnął i odchrząknął – Ciągnij… Co, przemyśl… Przemyślałeś..?

- A więc… Zrozumiałem, dlaczego tak ci zależy…

- Tradycja nalega – wtrącił Mark. Blondasek przytaknął i ciągnął dalej.

- Dlaczego  t r a d y c j a  nalega, abym najpierw się ożenił, a dopiero później przejął firmę…

- Nie no, ty? Zrozumiałeś? Okay, mów, o co ci chodzi, bo nie mam bladego pojęcia. Chcesz na obiad pierogi na słodko, to mamie słódź, a nie mi – czterdziesto parolatek wygiął brwi tak, że dotykały one linii pod włosami… Gdyby miał na czole włosy.

Ross westchnął. Spodziewał się, że ojciec nie uwierzy, ale żeby myślał, że chce coś od niego? W sumie, to chciał, ale i tak tata mu tym ubliżył. Urażony fuknął chicho i z uniesioną głową oparł się wygodniej o krzesło.

- Nie o to mi chodziło – burknął. – Chcę ci powiedzieć, że rozumiem to i nie mam zamiaru naciskać…

Gdy to powiedział Mark poślizgnął się o podłokietnik fotela i upadł na niego.  Zdezorientowany dopiero po kilku chwilach podniósł głowę i zbitym wzrokiem przyjrzał się synowi. Przymrużył oczy i jak wąż przymierzający się do ataku na ofiarę wolno przesunął głowę w jego stronę. Wybałuszył oczy, gdy syn uśmiechnął się niepewnie w jego stronę.

Odchrząknął.

- A więc… - już miał coś powiedzieć, ale nagle zamilkł. Przypatrzył się synowi dokładniej i zaśmiał kpiąco. Ross popatrzył zdziwiony na ojca. – To kant. Nigdy nie dałbyś sobie spokoju. Oszukujesz mnie, prawda? Chyba, że masz jakiś pomysł na to, jak przejąć firmę bez żony i bez kantowania – uśmiechnął się kwaśno.

Ross się załamał. Był w szoku i to wcale nie pozytywnym. Przełknął głośno ślinę. Serce waliło mu sto razy na sekundę, a głos ugrzązł w gardle. Nie umiał zaprzeczyć. Nie potrafił powiedzieć głupiego „Nie tato, to nie tak”

Chciało mu się płakać miał ochotę puścić łzy wolno i pokazać, ze jest mięczakiem. Zamiast tego jednak zebrał w sobie resztkę odwagi. Odchrząknął głośno, aby mieć pewność, że ojciec go usłyszy. Wziął głęboki wdech.  Miał jedną szansę. Musiał być przekonywujący, prawdziwy. Zero strasu. Mówił prawdę. Przynajmniej tak miał uważać jego ojciec. W końcu zebrał się w sobie i przemówił pewnym, zdecydowanym głosem:

- Tato, żenię się.

***

- Hej, słuchaj, jak będziesz wracać ze szkoły, to nie idź do Maxa. Wychodzę dziś wcześniej i zrobię obiad – brunetka uśmiechnęła się do telefonu. Po chwili przeniosła wzrok na zegarek i rozbawiona przewróciła oczami. – Choć w sumie, to zależy, kiedy Ross wreszcie przyjdzie – zanim zdążyła ugryźć się w język głos po drugiej stronie już zdążył ją ogłuszyć.

- A po co ci Ross, hmm? Wiedziałam, ze coś się pomiędzy wami święci! – podekscytowana blondyna pisnęła tak głośno, że Laura musiała odstawić telefon od ucha. Kiedy już odzyskała słuch wznowiła rozmowę z przyjaciółką.

- Powiedział, że mnie podwiezie i nie. Nic się nie święci - odburknęła bez entuzjazmu.

-Yhmm.

- Słuchaj, nie mam ochoty gadać na takie tematy

- Dobra, kochana, bez bulwersu – zachichotała Logan. – Muszę spadać na lekcję. Mam matmę, ty to czaisz?! McFoy ma świra i to większego niż ty – ponowny rechot ze strony blondyny.

- Tak, tak, wmawiaj sobie dalej, że to ja jestem ta świrnięta. Na razie, do zobaczenia w domu – Laura uśmiechnęła się promiennie do ekranu telefonu i rozłożyła wygodniej na krześle przed biurkiem. – Matko, chyba jednak trzeba będzie zadzwonić do Maxa.

Gdy Marano siedziała przed srebrnym laptopem popijając kawę do pokoju ktoś zapukał. Zdziwiona Laura powiedziała szybko „proszę” i zamknęła klapę komputera.

Zza drzwi wyłoniła się kobieca blond czupryna, a już po chwili przybysz stanął przed Laurą w całej swojej okazałości.

- Cześć. Nie wiem, czy mnie kojarzysz. Delly  - Siostra Rossa. Przyszłam, bo mi się nudziło, ostatnio jest strasznie mało pracy – blondyna uśmiechnęła się ciepło do dziewczyny. Ta odwzajemniła gest i wstała z miejsca.

- Jasne, że pamiętam. Moja pocieszycielka – obie zaśmiały się krótko i już po chwili wylądowały na kanapie gadając o wszystkim i o niczym.

Rozmawiały, jak stare, dobre przyjaciółki, które znają się całe życie i nigdy nie brakuje im wspólnych tematów. Czuły się w swoim towarzystwie dobrze, luźno i bez skrępowania. Śmiały się, wymieniały poglądy na różne temat różnych rzeczy, czasem sprzeczały o coś, ale i tak w większości śmiały. Minuty mijały, Ross dalej nie wracał, a one zatraciły się w rozmowie, która po czasie zeszła na tor zwany „chłopcy”.

- Czyli, że masz narzeczonego – Lau uśmiechnęła się znad kubka kawy, którą piła już ponad pół godziny. Na to zagadnienie Delly lekko się zarumieniła, ale pokiwała z uśmiechem głową. – A kiedy ślub? – wypaliła nagle.

Rydel zrobiła wielkie oczy i spojrzała na nią ze zdziwieniem. Nie wiedziała, co odpowiedzieć, ale po chwili, gdy już się z lekka ogarnęła choć jej oczy nadal nie były normalnych rozmiarów, odpowiedziała nadal zdziwionym głosem.

- Nie planujemy jeszcze… A co? – jej twarzy przywrócono dawny kolor, a oczy zyskały normalny rozmiar.

- Nic, po prostu… Rodzice zawsze powtarzali, że jeśli mówisz „tak” przy zaręczynach to tak, jakbyś powiedział na ślubnym kobiercu – wyjaśniła brunetka, jakby było to oczywiste. Po chwili jej z jej twarzy zniknął uśmiech, a wzrok utkwił w kubku z kawą. Blondyna od razu podłapała o co chodzi i objęła dziewczynę.

- Tęsknisz za nimi? – zapytała troskliwie i otarła łzę z jej policzka.

Laura zacisnęła mocno zęby i próbowała się nie rozpłakać na dobre. Przymknęła powieki tak mocno, ze aż ją piekły. A może to od powstrzymywania łez?

- Tak. Bardzo mi ich brakuje – wydusiła w końcu i pociągnęła nosem.

- Powiedziałabym, że wszystko będzie okay, ale wtedy zrobiłabym największą głupotę na świecie – zaśmiała się krótko i bez rozbawienia. Już miała coś dodać, ale przerwał jej odgłos otwierających się drzwi.

- Hej, pukałem, ale nie słyszałyście – usprawiedliwił się ten „ktoś” speszony morderczym wzrokiem Delly.

- Albo po prostu chciałyśmy zostać same? – fuknęła blondyna i wstała z kanapy. W tym czasie Lau już zdążyła się  ogarnąć i uśmiechnąć do chłopaka.

- Jedziemy? – zapytała ze sztucznym uśmiechem. A raczej uśmiechem, który miał zamaskować jej przedchwilowy płacz.

- Tak, ale… Muszę z tobą pogadać… Na osobności – odchrząknął kierując wzrok ku siostrze. Ta czerwona jak burak nic nie powiedziała, tylko odeszła z wysoko uniesioną głową.

Gdy para została już sama blondyn uśmiechnął się nerwowo i podrapał po karku. Był bardziej speszony jej ponaglającym uśmiechem niż morderczym wzrokiem siostry. Odchrząknął i zebrał w sobie resztkę odwagi. Usiadł na biurku, po czym złożył na kolanach spocone dłonie. Cmoknął i unikając wzroku dziewczyny zaczął nieudolnie mówić:

- Emmm… - tylko na tyle było go stać.

Laura zauważyła jego dziwne zachowanie i postanowiła sama podjąć rozmowę.

- I co załatwiłeś u ojca? – zapytała zaciekawiona. Znaczy się prawie zaciekawiona, bo średnio ją to obchodziło.

- W sumie, to dość dużo – odparł z westchnieniem i uśmiechnął się do niej najnaturalniej, jak potrafił w tej sytacji.

- Uwierzył ci? I co? – teraz brunetka naprawdę się zainteresowała przebiegiem rozmowy Lynchów. Zaciekawienie osiągnęło u niej taki poziom, ze wychyliła się przez podłokietnik kanapy i patrzyła z bacznością na Rossa.

- Nie do końca – przeciągnął i pokiwał głową. Gdy Laura usłyszała tą odpowiedź szybko powróciła na poprzednie miejsce.

- To… To Można było przewidzieć – odzyskawszy pewność w sobie jak i w głosie spojrzała na blondyna karcąco. – Pan Lynch nie jest głupi, mogłeś przewidzieć, że domyśli się, że to kant…

- Laura…

- …Trzeba było mnie posłuchać i wynająć tą głupią narzeczoną, to nie! Kurde, co by ci szkodziło? Dasz jej kasę, czy coś tam, poudajecie parę, weźmiecie ślub i po trzech miesiącach sajonara! Nawet nie musielibyście brać kościelnego ślubu…

- Laura…

- …Cywilny załatwiłby sprawę. Nazwisko mogłaby zostawić swoje, a rodzicom wcisnąłbyś, że wielka miłość się skończyła, a firma nadal byłaby twoja…

- Laura! – wrzasnął Ross tak, że brunetka w końcu zwróciła na niego uwagę.

- Co?

- Skorzystałem z twojej rady – na te słowa dziewczyna wstrzymała oddech i wybałuszyła oczy. Po chwili rozciągnęła twarz i wygięła brwi najwyżej, jak umiała.

 - Że… I co?

Lynch zaśmiał się nerwowo. Serce waliło mu ponad sto na sekundę, a ciało natychmiast się spociło. Przeczesał ręką włosy i wbił w nią przestraszone spojrzenie. Zanim się odezwał rzucił jej jeszcze jeden głupawy uśmiech.

- Wyjdziesz za mnie?

~*~*~*~*~*~*~*~ 

Heyo miśki! 

Rozdziału dość dawno nie było, chyba ponad miesiąc. Ale ostatnio miałam masę nauki, a jak się wzięłam za pisanie, to się rozchorowałam. Nie wstawałam nawet z łóżka, a teraz też czuję się nijak. Ale dobra, nie o tym. 

Mam nadzieję, że rozdział się podobał, bo się starałam. Jak myślicie? Zgodzi się? Acha i jeszcze zaraz podam wam nazwę tego filmu, na którym opiera się fabuła. Ale na serio, to była tylko inspiracja, więc... Mało jest tych samych zagadnień. Gra tam Sandra Bullock i Ryan Reynolds! A więc proszę bardzo, macie tytuł: Narzeczony mimo woli! Tak, wreszcie to powiedziałam! Matko, ale dziwnie się teraz czuję! 

No, to ja mam nadzieję, że napiszę rozdział wcześniej, niż ten, ale nic nie obiecuję. A więc do napisania.

~ Alex

Zapraszam na moje dwa kolejne blogi:

Raura: Czasem jedna mała zmiana potrafi tak wiele zdziałać...

That behind this soft exterior, lies a warrior...